دومینیکا اقلیم دلپذیری دارد بویژه در سردترین ماه های سال یعنی از ماه دسامبر تا مارس. دمای تابستان در معتدل ترین شرایط آن هم به 32درجه ی سانتیگراد می رسد. دمای هوای زمستان در دومینیکا زیاد پایین نمی آید و بین 29 تا 30 درجه ی سانتیگراد متغیر است. در این کشور میتوان از ماه فوریه تا ماه مه فصلی خشک را تجربه کرد و باران از ماه ژوئن تا اکتبر می بارد، که این دورانیست که بیشترین احتمال وقوع طوفانهای سهمگین را میشود در این جزیره داد. بارش باران در این کشور بسیار متغیر است و بخصوص میتوان گفت که در نواحی کوهستانی و جنگلی اوضاع به گونه ای دیگر رقم می خورد. بطوریکه میتوان گفت متوسط بارش سالانه ی این کشور بین 1500 تا 3700میلی متر در تغییر است. این مقدار بارش در نواحی کوهستانی گاه به 6350میلی متر هم میرسد که مقدار زیادی به نظر می آید.

در بین جزایر لسرآنتیل، دومینیکا دارای انبوه ترین جنگلهای کوهستانی این ناحیه می باشد. این جنگلها زیستگاه انواع قابل توجهی از پرندگان و جانوران می باشند. در میان آنها میتوان به دو نوع طوطی منحصر بفرد اشاره کرد که به طوطی امپراطور معروفند؛ قورباغه ی بزرگ دیگری هم هست که به کراپائود شهرت دارد.

مردمان ساکن در کشوردومینیکا بیشتر آفریقایی تبارند؛ هرچند که اروپایی ها و جمعی از اهالی شبه قاره ی هند و کارائیبی هایی را هم میتوان در میان آنها یافت. در واقع دومینیکا تنها جزیره ایست که گروه های بزرگ قبایلی از سرخپوستان کارائیب را در خود جای داده ؛نژاد و نسلی که تا پیش از هجوم اروپایی ها و استعمار آنها جزو ساکنان اصلی این جزایر شمرده میشدند. زبان رسمی ساکنان این کشور انگلیسی می باشد با اینحال لهجه ای از زبان فرانسوی را هم میتوان در بین آنها پیدا کرد. هرچند که در بعضی مکانها و محلهایی که به محل سکونت باستانی سرخپوستان کارائیب نزدیک میشود میتوان زبان بومیان این نواحی را شنید .
اکثریت جمعیت این کشور را کاتولیکهای روم تشکیل می دهند. با اینحال مذاهب دیگری همچون متودیست ها را هم میتوان یافت. دومینیکا مهاجرت به خارج از کشور را در طول دهه ی هفتاد میلادی تجربه کرده بود که با وقوع طوفان دیوید در سال 1979 میلادی این روند به اوج خود رسید. این مهاجرت تا دهه ی هشتاد میلادی ادامه داشت ولی در دهه ی نود میلادی شدت کمتری پیدا کرده بود. چرا که دولت‌دومینیکا دست بکار شده بود و در سال 1992، طرحی جنجالی برای ارائه ی “تابعیت اقتصادی” به سرمایه گذاران سایر کشورها ارائه داده بود. طرحی که میتوانست سرآغاز یک انقلاب اقتصادی عظیم تصور شود.

دومینیکا یکی از فقیرترین کشورهای حوزه ی کارائیب است. اقتصاد آن به کشاورزی بستگی دارد که آنهم توسط طوفانهای متناوب بشدت آسیب دیده است. در این سالها تلاشهایی  برای تنوع بخشی به رشد اقتصادی تاحدی موفقیت آمیز بوده است. در میان این تلاشها میتوان به رشد صنعت توریسم و توسعه ی بخش کوچکی از صنعت ماهیگیری و شیلات اشاره داشت. با اینحال هنوز کشاورزی بخش عمده ی درآمدهای مالی دومینیکا را بعنوان هم اشتغال و هم توزیع محصول ملی خالص تشکیل می دهد. مهمترین محصول کشاورزی این جزیره را موز، میوه های مرکبات و نارگیل تشکیل میدهند. در دهه ی هشتاد میلادی، موز تقریباً نیمی از درآمدهای حاصل از صادرات را دومینیکا را به خود اختصاص داد. با این همه است که میتوان گفت بیشتر محصولات مهم و صادرات دومینیکا به بخش کشاورزی برمیگردد که شامل تولیداتی چون نارگیل، روغن نارگیل، صابون، نفت خلیج و آبمیوه میشود. در این بین، صابون تهیه شده از روغن نارگیل، مهمترین جنس صادراتی دومینیکا را تشکیل میدهد. بخش کوچکی هم در این میان به تهیه و توزیع لباس اختصاص دارد. محصولات چوبی شامل مبلمان، از الوارهای محلی و بومی تهیه میشوند. پورتسموث را باید مرکز ساخت انواع قایق در دومینیکا دانست. واردات در دومینیکا شامل اجناسی چون غذا، سوختهای معدنی، کالاهای کارخانه ای میشوند. در کنار اینها، برغم فقر زیرساخت حمل و نقل در دومینیکا، نبود هتلها و مکانهای اقامتی  و ساحل های مناسب سازی شده، صنعت گردشگری در اواخر قرن بیستم به تدریج رونق گرفت . امروزه تقریباً میتوان گفت همه ساله چیزی حدود هشتاد هزار گردشگر خارجی از این کشور دیدن میکنند. این در حالیست که در بندرهای خلیج پرنس روپرت و بندر روسو سالانه بیش از سیصد هزار مسافر کشتی در سفرهای روزانه ی خود از این سواحل و بنادر دیدن بعمل می آورند.

در دومینیکا چندین بیمارستان بزرگ و تخصصی وجود دارد. مراکز پزشکی محلی هم زیر نظر شبکه های بهداشت در سرتاسر جزیره اداره میشوند. بیماریهای روده ای، دیابت، کم خونی ها، سل، بیماریهای مقاربتی، مهمترین مشکلات جسمی در این کشور را تشکیل می دهند.